Ένα Ταξίδι είναι όλη μας η ζωή. Κι επειδή και το μακρινότερο ακόμα Ταξίδι ξεκινά από κάπου κοντά, ακούστε τις περιπέτειές μου στην εξωτική Δυτική Θεσαλονίκη, ψάχνοντας για ένα κλεμμένο μπλέ ποδήλατο...
Είχα ένα μπλε ταξιδιάρικο ποδήλατο.... ένα "Ideal Strike" ολοκαίνουργιο, ενός μηνός, αφού το παλιό μου είχε κριθεί μη επισκευαστέο από τους Ειδικούς Ποδηλατολόγους Ιατρούς.
Είχα λοιπόν το μπλέ μου ολοκαίνουργιο ποδήλατο, ως χτες. Χτες που έκανε φτερά, μέρα μεσημέρι, κλειδωμένο με χοντρή αλυσίδα, από κάπυ στη Λεωφόρο Νίκης.
Ως Μαύρος και ως Γάτος και ως Θαλασσινός κατέχω εξ ορισμού ΜΌΝΟΝ χρηστικά αντικείμενα, κι όταν μού τα κλέβουν γίνομαι τούρμπο, για δύο λόγους: πρώτον, επειδή δεν μπορώ να κάνω αυτά που πρέπει, πχ χωρίς ποδήλατο είναι αδύνατον να κινηθώ στην πόλη και να κάνω τις δουλειές μου στον λίγο χρόνο ανάμεσα ΣΤΗΝ δουλειά. Δεύτερον, γίνομαι τούρμπο επειδή οι κάφροι κλέφτες με κάνουν να βλέπω καχύποπτα όλους τους γύφτους, μετανάστες, πρεζόνια κλπ κλπ. Αυτό το τελευταίο είναι που με εξοργίζει πιό πολύ, που με κάνουν να χάνω την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους.
Η πρώτη μου αντίδραση λοιπόν ήταν να καταραστώ τον κλέφτη. Μετά σκέφτηκα πως η κατάρα είναι γαϊδάρα κλπ κλπ, και είπα να κουλάρω, αλλά έλα που είχα τόσαα επείγοντα πράγματα να κάνω και που ακυρώθηκαν όλα και άργησα και παντού και μ' έφαγε κι ο ποδαρόδρομος... Όσο έτρεχα κι όσο το σκεφτόμουν, τόσο πιό πολύ θύμωνα με τον κλέφτη. Το βράδυ έχασα και το κολύμπι μου αφού δεν έιχα ποδήλατο για να πάω στις Σαράντα Εκκλησιές (και με το αυτοκίνητο δεν ήθελα να πάω).
Χτεςα λοιπόν που είχα λίγο χρόνο, έφτιαξα κακήν κακώς το παλιό και μη επισκευαστέο, και ξεκίνησα αργά το απόγευμα το κυνήγι του κλέφτη, χωρίς φρένα και ταχύτητες.
Ξεκίνησα από την παραλία, πέρα δώθε, αλλά σιγά να μην έκοβε βόλτες ο κλέφτης στο πιό φανερό μέρος. Πήγα λοιπόν στην περιοχή του Μύλου, είχα ένα προαίσθημα (παπαριές, τελικά). Είδα πιό προσεκτικά τους πάμφτωχους γύφτους που ζουν εκεί, στα χαμόσπιτα ανάμεσα στα χαλάσματα: Ένα δεκάχρονο οδηγούσε ένα παλιοποδήλατο και τ' άλλα έτρεχαν από πίσω. Πιό πέρα καθόταν μια μαραμένη νέα γυναίκα, θα ταν δε θα ταν είκοσι, καθόταν στην άκρη του δρόμου με δυό κόρες γύρω στα δέκα, απέναντι ο ξερακιανός πάτερ φαμίλιας, όχι πάνω από εικοσικάτι. Καταραμένη φτώχεια...
Στο ποδηλατάδικο μού είχαν πει ότι "κάπου πίσω από το Σταθμό" γίνεται αλισβερίσι κλεμμένων ποδηλάτων. Πήγα λοιπόν αμέσως μετά εκεί. Σε περιφραγμένες παιδικές χαρές και σε μικρές πλατείες, είδα ένα πολύβουο και πολύγλωσσο πλήθος από παιδάκια, μαμάδες, και γιαγιάδες, τους είδα και σκέφτηκα ότι στις "καλές" ανατολικές συνοικίες τα πάρκα είναι έρημα, κι από παιδιά κι από μαμάδες κι από γιαγιάδες...
Μετά ανέβηκα την Ξηροκρήνη, κι ανακάλυψα κάτι εργατικές κατοικίες πίσω από το Δωδεκαόροφο. Ένας πολύ αδύνατος άντρας έτρωγε μούρα από μια μουριά στο δρόμο. Λίγο πιό πέρα ένας νεαρός γύρω στα δεκαπέντε έλεγε στην παρέα του "έλα μωρέ και στην Αλβανία το ίδιο είναι, μόνο που δεν έχει Μετρό".
Πέρασα απέναντι την Λαγκαδά, και βρέθηκα στη Νεάπολη. Εικόνες φτώχειας κι εκεί, αλλά επίσης πολύς κόσμος στους δρόμους, οι περισσότεροι νέοι και παιδιά. Σε κεντρικό δρόμο είδα μια μονοκατοικία με ξύλινο φράχτη, από άλλες εποχές. Σ' ένα δρόμο με πολλή κίνηση, δίπλα στα Κάστρα, μάζεψα μια μπάλα που κύλησε στο δρόμο, και το παιδάκι μού φώναξε από απέναντι "ευχαριστώ κύριε", ένα παιδάκι που αν το έβλεπα καβάλα σε ποδήλατο θα υποπτευόμουν ότι το είχε κλέψει.
Ανέβηκα ακόμα παραπάνω, προς τις Συκιές, κι ανακάλυψα άγνωστες πλατείες, και πάλι γεμάτες ανθρώπους όλων των ηλικιών, μικρά παιδιά, εφηβάκια, αγριωπούς στην εμφάνιση νεαρούς, γυναίκες με μαντήλες, αρειμάνιους παππούδες. Πολλοί τουρκόφωνοι. Μού ήρθε στο μυαλό η λέξη γκέτο, και μετά είπα γιατί "γκέτο", γειτονιά είναι η λέξη, άλλωστε μάλλον είναι η ίδια λέξη. Η γειτονιά των γύφτων, η γειτονιά των προσφύγων και των μεταναστών, ρωσοποντίων, Αλβανών, τουρκόφωνων... γειτονιές γεμάτες ζωή και παιδιά. Γειτονιές γεμάτες υπόπτους κλέφτες ποδηλάτων...
Επιστρέφοντας από ψηλά προς το Κέντρο, εκεί πάνω από την Αγία Αικατερίνη, είναι άλλη μια μικρή γνωστή μου γυφτογειτονιά- παρόμοια εικόνα με τον Μύλο. Καταραμένη φτώχεια... Λίγο πιό κάτω, ένας χοντροκέφαλος Τόσκης με το μικρό του αγοράκι, με πολύ πατρικό, σοβαρό, τρυφερό και προστατευτικό τόνο έλεγε κάτι στα αλβανικά, το παιδάκι απάντησε με πολύ γλυκιά και αθώα φωνή "po" (ναι)...
Κάποιοι πιστεύουν ότι όλα στη ζωή γίνονται για κάποιον (καλό) λόγο, ακόμα και τα αρνητικά. Εγώ δεν το πιστεύω. Αν όμως η κλοπή του ποδηλάτου μου έγινε για να κάνω αυτήν την τρίωρη βόλτα και ν' αγαπήσω ξανά τους κλέφτες μου, τότε άξιζε τον κόπο.
Αν λοιπόν δείτε κανένα ρυπαρό και ρακένδυτο γυφτάκι να καβαλάει ένα κλεμμένο ολοκαίνουργιο Mountain bike, μάρκας Ideal, μοντέλο Strike, χρώματος μπλε, με πίσω αποσπώμενο φτερό, άσπρο led "Frog" μπροστά, και κόκκινο πίσω,
πείτε του εκ μέρους μου "καλορίζικο"...
Knog - Frog
Είχα λοιπόν το μπλέ μου ολοκαίνουργιο ποδήλατο, ως χτες. Χτες που έκανε φτερά, μέρα μεσημέρι, κλειδωμένο με χοντρή αλυσίδα, από κάπυ στη Λεωφόρο Νίκης.
Ως Μαύρος και ως Γάτος και ως Θαλασσινός κατέχω εξ ορισμού ΜΌΝΟΝ χρηστικά αντικείμενα, κι όταν μού τα κλέβουν γίνομαι τούρμπο, για δύο λόγους: πρώτον, επειδή δεν μπορώ να κάνω αυτά που πρέπει, πχ χωρίς ποδήλατο είναι αδύνατον να κινηθώ στην πόλη και να κάνω τις δουλειές μου στον λίγο χρόνο ανάμεσα ΣΤΗΝ δουλειά. Δεύτερον, γίνομαι τούρμπο επειδή οι κάφροι κλέφτες με κάνουν να βλέπω καχύποπτα όλους τους γύφτους, μετανάστες, πρεζόνια κλπ κλπ. Αυτό το τελευταίο είναι που με εξοργίζει πιό πολύ, που με κάνουν να χάνω την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους.
Η πρώτη μου αντίδραση λοιπόν ήταν να καταραστώ τον κλέφτη. Μετά σκέφτηκα πως η κατάρα είναι γαϊδάρα κλπ κλπ, και είπα να κουλάρω, αλλά έλα που είχα τόσαα επείγοντα πράγματα να κάνω και που ακυρώθηκαν όλα και άργησα και παντού και μ' έφαγε κι ο ποδαρόδρομος... Όσο έτρεχα κι όσο το σκεφτόμουν, τόσο πιό πολύ θύμωνα με τον κλέφτη. Το βράδυ έχασα και το κολύμπι μου αφού δεν έιχα ποδήλατο για να πάω στις Σαράντα Εκκλησιές (και με το αυτοκίνητο δεν ήθελα να πάω).
Χτεςα λοιπόν που είχα λίγο χρόνο, έφτιαξα κακήν κακώς το παλιό και μη επισκευαστέο, και ξεκίνησα αργά το απόγευμα το κυνήγι του κλέφτη, χωρίς φρένα και ταχύτητες.
Ξεκίνησα από την παραλία, πέρα δώθε, αλλά σιγά να μην έκοβε βόλτες ο κλέφτης στο πιό φανερό μέρος. Πήγα λοιπόν στην περιοχή του Μύλου, είχα ένα προαίσθημα (παπαριές, τελικά). Είδα πιό προσεκτικά τους πάμφτωχους γύφτους που ζουν εκεί, στα χαμόσπιτα ανάμεσα στα χαλάσματα: Ένα δεκάχρονο οδηγούσε ένα παλιοποδήλατο και τ' άλλα έτρεχαν από πίσω. Πιό πέρα καθόταν μια μαραμένη νέα γυναίκα, θα ταν δε θα ταν είκοσι, καθόταν στην άκρη του δρόμου με δυό κόρες γύρω στα δέκα, απέναντι ο ξερακιανός πάτερ φαμίλιας, όχι πάνω από εικοσικάτι. Καταραμένη φτώχεια...
Στο ποδηλατάδικο μού είχαν πει ότι "κάπου πίσω από το Σταθμό" γίνεται αλισβερίσι κλεμμένων ποδηλάτων. Πήγα λοιπόν αμέσως μετά εκεί. Σε περιφραγμένες παιδικές χαρές και σε μικρές πλατείες, είδα ένα πολύβουο και πολύγλωσσο πλήθος από παιδάκια, μαμάδες, και γιαγιάδες, τους είδα και σκέφτηκα ότι στις "καλές" ανατολικές συνοικίες τα πάρκα είναι έρημα, κι από παιδιά κι από μαμάδες κι από γιαγιάδες...
Μετά ανέβηκα την Ξηροκρήνη, κι ανακάλυψα κάτι εργατικές κατοικίες πίσω από το Δωδεκαόροφο. Ένας πολύ αδύνατος άντρας έτρωγε μούρα από μια μουριά στο δρόμο. Λίγο πιό πέρα ένας νεαρός γύρω στα δεκαπέντε έλεγε στην παρέα του "έλα μωρέ και στην Αλβανία το ίδιο είναι, μόνο που δεν έχει Μετρό".
Πέρασα απέναντι την Λαγκαδά, και βρέθηκα στη Νεάπολη. Εικόνες φτώχειας κι εκεί, αλλά επίσης πολύς κόσμος στους δρόμους, οι περισσότεροι νέοι και παιδιά. Σε κεντρικό δρόμο είδα μια μονοκατοικία με ξύλινο φράχτη, από άλλες εποχές. Σ' ένα δρόμο με πολλή κίνηση, δίπλα στα Κάστρα, μάζεψα μια μπάλα που κύλησε στο δρόμο, και το παιδάκι μού φώναξε από απέναντι "ευχαριστώ κύριε", ένα παιδάκι που αν το έβλεπα καβάλα σε ποδήλατο θα υποπτευόμουν ότι το είχε κλέψει.
Ανέβηκα ακόμα παραπάνω, προς τις Συκιές, κι ανακάλυψα άγνωστες πλατείες, και πάλι γεμάτες ανθρώπους όλων των ηλικιών, μικρά παιδιά, εφηβάκια, αγριωπούς στην εμφάνιση νεαρούς, γυναίκες με μαντήλες, αρειμάνιους παππούδες. Πολλοί τουρκόφωνοι. Μού ήρθε στο μυαλό η λέξη γκέτο, και μετά είπα γιατί "γκέτο", γειτονιά είναι η λέξη, άλλωστε μάλλον είναι η ίδια λέξη. Η γειτονιά των γύφτων, η γειτονιά των προσφύγων και των μεταναστών, ρωσοποντίων, Αλβανών, τουρκόφωνων... γειτονιές γεμάτες ζωή και παιδιά. Γειτονιές γεμάτες υπόπτους κλέφτες ποδηλάτων...
Επιστρέφοντας από ψηλά προς το Κέντρο, εκεί πάνω από την Αγία Αικατερίνη, είναι άλλη μια μικρή γνωστή μου γυφτογειτονιά- παρόμοια εικόνα με τον Μύλο. Καταραμένη φτώχεια... Λίγο πιό κάτω, ένας χοντροκέφαλος Τόσκης με το μικρό του αγοράκι, με πολύ πατρικό, σοβαρό, τρυφερό και προστατευτικό τόνο έλεγε κάτι στα αλβανικά, το παιδάκι απάντησε με πολύ γλυκιά και αθώα φωνή "po" (ναι)...
Κάποιοι πιστεύουν ότι όλα στη ζωή γίνονται για κάποιον (καλό) λόγο, ακόμα και τα αρνητικά. Εγώ δεν το πιστεύω. Αν όμως η κλοπή του ποδηλάτου μου έγινε για να κάνω αυτήν την τρίωρη βόλτα και ν' αγαπήσω ξανά τους κλέφτες μου, τότε άξιζε τον κόπο.
Αν λοιπόν δείτε κανένα ρυπαρό και ρακένδυτο γυφτάκι να καβαλάει ένα κλεμμένο ολοκαίνουργιο Mountain bike, μάρκας Ideal, μοντέλο Strike, χρώματος μπλε, με πίσω αποσπώμενο φτερό, άσπρο led "Frog" μπροστά, και κόκκινο πίσω,
πείτε του εκ μέρους μου "καλορίζικο"...
Knog - Frog"A journey of a thousand miles must begin with a single step." -- Lao Tzu
Copyright © Demetrios the Traveler
No comments:
Post a Comment