Ηλιοστάσιο ή Τροπή ονομάζονται τα δύο σημεία της εκλειπτικής στα οποία βρίσκεται ο Ήλιος στις 22 Ιουνίου (Θερινό Ηλιοστάσιο) και 22 Δεκεμβρίου (Χειμερινό Ηλιοστάσιο), στα οποία έχει τη μεγαλύτερη και τη μικρότερη απόκλιση του: 23 27' και -23 27', αντίστοιχα. Όταν ο Ήλιος βρίσκεται στα Ηλιοστάσια φαίνεται σα να έχει σταθερή θέση ως προς την απόκλισή του. Εκεί οφείλεται το όνομα "ηλιοστάσιο". Ενώ το όνομα "Τροπή" οφείλεται στο γεγονός ότι ο Ήλιος αλλάζει φορά κίνησης, διότι ενώ τις προηγούμενες μέρες πριν το θερινό ηλιοστάσιο, για παράδειγμα, έχει ανοδική πορεία, στις επόμενες του θερινού ηλιοστασίου έχει καθοδική. Η ευθεία που ενώνει τα δύο ηλιοστάσια λέγεται γραμμή των τροπών και είναι κάθετη στη γραμμή των ισημεριών.
ΔΩΔΕΚΑΘΕΙΣΤΕΣ
Η Εκκλησία των Ελλήνων στο θρήσκευμα αποστέλλει,Θερμές Ευχές σε όλους τους Έλληνες απανταχού της Γης,
για ένα χαρούμενο εορτασμό του Χειμερινού Ηλιοστασίου,
του Τριεσπέρου και του ερχομού του Θεανθρώπου.
Υπενθυμίζουμε ότι ως Έλληνες εορτάζουμε κατά τα Πάτρια Ειωθότα,
το Χειμερινό Ηλιοστάσιο την 10η Φθίνοντος μηνός Ποσειδεώνος (21η Δεκεμβρίου).
Την 7η Φθίνοντος μηνός Ποσειδεώνος (25η Δεκεμβρίου) εορτάζουμε το Τριέσπερον,
προς τιμήν των Πυρφόρων και Ηλιακών Θεοτήτων Ηρακλέους και Ηλίου.
Ευδαιμονείτε και καλωσορίστε τον ερχομό του Θεανθρώπου μας Διονύσου,
που αυτές τις ημέρες έρχεται στον Κόσμο από την σεμνή Μητέρα Του Σεμέλη.
Έρρωσθε
ΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ
ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΟΡΤΑΣΜΟΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟΙ!
Η 25η Δεκεμβρίου συμπίπτει παραδοσιακά με το χειμερινό ηλιοστάσιο,
δηλαδή με τη νύχτα με τη μεγαλύτερη διάρκεια.
Η επόμενη νύχτα είναι θεωρητικά μικρότερη για κάποια δευτερόλεπτα,
καθώς ο ήλιος ανατέλλει νωρίτερα και δύει αργότερα, ενώ μέχρι την ημερομηνία αυτή συμβαίνει το αντίθετο (λόγω όμως των εκατοντάδων χρόνων που έχουν περάσει από την καθιέρωση της ημερομηνίας αυτής, αυτή δεν είναι πια σωστή, καθώς μετακινείται αργά ¾η ακριβής ημερομηνία του χειμερινού ηλιοστασίου του 1999 είναι το ξημέρωμα της 22ης Δεκεμβρίου).
Όλοι οι πολιτισμοί είχαν καθιερώσει γιορτές για αυτή την ημερομηνία, καθώς πίστευαν πως είναι η μέρα της ανάστασης του ηλιακού θεού.
Η αρχαιότερη απόδειξη της σημαντικότητας της ημερομηνίας αυτής, για τους αρχαίους λαούς, είναι το μεγαλιθικό μνημείο του Newgrange στην Ιρλανδία, το οποίο θεωρείται παλιότερο από τις πυραμίδες και είναι ένα κυκλικό πέτρινο κατασκεύασμα απίστευτης τεχνικής.
Φτιαγμένο, υποτίθεται, από πρωτόγονους, είναι παρόλα αυτά έτσι χτισμένο, που ο κεντρικός του θάλαμος φωτίζεται κάθε χειμερινό ηλιοστάσιο και μόνο. Η ακτίνα του ήλιου περνά μέσα από πολλά μέτρα πέτρας και φωτίζει μια λεκάνη στολισμένη με ηλιακά σύμβολα και σπείρες.
Σήμερα δε γνωρίζουμε ποιο σκοπό εξυπηρετούσε και τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάστηκε. Οι Σουμέριοι και οι Μεσοποτάμιοι γιόρταζαν το ηλιοστάσιο σαν την ημέρα της μάχης του Μαρντούκ με τις δυνάμεις του Χάους. Επειδή, μάλιστα, η παράδοση απαιτούσε, την αυτοκτονία του βασιλιά τους για να «μεταφερθεί» στο πλευρό του Μαρντούκ και να τον βοηθήσει, ανακήρυτταν βασιλιά τους για την περίοδο του δωδεκαήμερου κάποιον τυχαίο
και αφού του πρόσφεραν βασιλικές τιμές, τον έσφαζαν τη δωδέκατη μέρα τελετουργικά.
Οι Βαβυλώνιοι και οι Πέρσες εκτελούσαν την ίδια περίοδο παρόμοιους εορτασμούς,
στους οποίους οι άρχοντες και οι δούλοι άλλαζαν τίτλους.
Οι Σκανδιναβοί, που αντιμετώπιζαν νύχτες μεγαλύτερες από 25 ώρες(!), γιόρταζαν το Yuletide, κατά το οποίο οι κυνηγοί έφευγαν στα ψηλά βουνά, για να δουν πρώτοι την επιστροφή του Ήλιου που είχε χαθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ο πρώτος που θα την αντίκριζε έφερνε τα καλά νέα στους καταυλισμούς και ήταν επικεφαλής στο πλούσιο γλέντι που διοργανωνόταν στην επιστροφή του.
Στα ίδια μέρη του Βορρά, έδεναν μήλα στα κλαδιά των δέντρων για να υπενθυμίζουν πως η άνοιξη θα γυρίσει, ξεκινώντας ίσως έτσι την παράδοση του χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Δεν ήταν μόνο ο Χριστός και ο Μίθρας ηλιακοί θεοί που λέγεται πως γεννήθηκαν τη μέρα αυτή, αλλά και ο Όσιρις, ο Ώρος, ο Διόνυσος, ο Άδωνις, ο Δίας και ο Jupiter, ο Tammuz, ο Ηρακλής και όλοι οι ηλιακοί ημίθεοι.
Η περσική μυστηριακή θρησκεία του Μίθρα, που μέχρι την επίσημη καθιέρωση του χριστιανισμού, ήταν η βασική θρησκεία των Ρωμαίων στρατιωτών, την ονόμαζε «Ημέρα της Γέννησης του Ήλιου».
Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι γιόρταζαν την περίοδο αυτή τα Σατουρνάλια και τα Κρόνια, τις γιορτές που ήταν αφιερωμένες στο χθόνιο θεό της γης, τον Κρόνο.
Οι εορτάζοντες φώναζαν στους δρόμους «Ιώ Σατουρνάλια!», αντάλλασσαν δώρα και γλυκά και διοργάνωναν γλέντια με φαγητό.
Θεωρούσαν πως η εποχή της κυριαρχίας του Κρόνου ήταν η Χρυσή Εποχή της ζωής,
μια παραδείσια κατάσταση ευδαιμονίας, που την έκλεψε και τη σταμάτησε ο Δίας,
όταν μαχαίρωσε τον Κρόνο για να του αποσπάσει την εξουσία.
Σαν χθόνιος θεός, ο Κρόνος ήταν ταυτόχρονα και θεός του θανάτου και του σκότους.
Έτσι, οι εκδηλώσεις είχαν αρκετά σκοτεινά σημεία.
Σε συνδυασμό με τους εορτασμούς του Βάκχου Διόνυσου που γίνονταν την ίδια εποχή,
πολλοί «μετατρέπονταν» σε σάτυρους και κρατώντας τεράστιους φαλλούς, επιτίθονταν στους περαστικούς με σκοπό να τους τρομοκρατήσουν.
Η υποχρεωτική δωροδοκία ήταν ο κανόνας, για να τους αφήσουν τελικά στην ησυχία τους.
Ο σάτυρος, που μιμούνταν τον Βάκχο, υποδυόταν την εμφάνιση που σήμερα θεωρούμε μορφή του διαβόλου: φορούσε κέρατα, τριχωτά ενδύματα, προβιές και οπλές κατσίκας.
Η «τραγωδία», τα τραγούδια των τράγων δηλαδή, ήταν στην πρώτη τους μορφή μέρη των πρωτόγονων αυτών εορτασμών.
Αν νομίζετε πως τελικά εξαφανίστηκαν με την έλευση του χριστιανισμού,
έχετε μεγάλο λάθος!
Θα σας περιγράψω το τυπικό που ακολουθούσαν πχ. έξω από τη Θεσσαλονίκη, στα Κουφάλια μέχρι πρόσφατα, το 1950: Τις μέρες των Χριστουγέννων, τα παιδιά έπαιρναν ξύλα στα χέρια τους και έβγαιναν στους δρόμους φωνάζοντας «Κόλιεντα!» (Κόλεντα ή Κόλιεντα ονομάζονταν και οι σλάβικες τελετές προς τιμή του Τρίγκλαβ, που σημαίνει Τρικέφαλος). Μετά χτυπούσαν τις πόρτες των σπιτιών και απαιτούσαν φιλοδώρημα, απειλώντας τους σπιτονοικοκύρηδες με το ποιηματάκι αυτό: «Δώσε μπάμπω μια κουρούδα (μπισκότο ή κουλούρι ή γλύκισμα) μη σε βγάλ’ απ’ την καμινούδα (καμινάδα)», που φυσικά συσχετίζεται με την δοξασία πως η καμινάδα κρύβει μια μαγική είσοδο-έξοδο.
Μετά όμως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία εκδικούνταν τα παιδιά, καθώς ντύνονταν «καμήλες», φορούσαν κακομούτσουνες στολές με δερμάτινες μάσκες και κουδούνια και τρομοκρατούσαν τα μικρά παιδιά, απαιτώντας χρήματα.
Παρόμοιες παραδόσεις κρατούσαν σε όλη την Ευρώπη σε κάθε τόπο, παραδόσεις που σταμάτησαν ξαφνικά καθώς τα Χριστούγεννα μετατράπηκαν στην αμερικανική έκδοσή τους, που είναι στο μεγαλύτερο μέρος της κατασκευασμένη για εμπορικούς σκοπούς.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος, που επέβαλε το χριστιανισμό έχοντας μόνο πολιτικούς σκοπούς,
στην προσπάθειά του να σιγάσει τους εορτασμούς του Μίθρα που συνεχίζονταν κρυφά και μετά την επιβολή του χριστιανισμού, διέταξε το 336 μ.Χ. τον επίσκοπο της Ρώμης, Ιούλιο Α΄, να επιβάλει την 25η Δεκεμβρίου σαν τη μέρα των Χριστουγέννων.
Ο σκοπός του ήταν να «υπεξαιρέσει» τους εορτασμούς των Μιθραϊστών και των υπόλοιπων παγανιστών, επειδή δεν μπορούσε να τους σταματήσει με άλλο τρόπο.
Αν είστε φανατικός χριστιανός και βυθίζεστε κάθε χρόνο στον υπερβατικό εορτασμό της γέννησης του Χριστού, καλό είναι να διατηρείτε και ένα σεβασμό προς το παγανιστικό,
λλά απελευθερωτικό και ευφάνταστο παρελθόν αυτής της περιόδου που παλεύει για την επιβίωσή του και τα καταφέρνει εδώ και χιλιάδες χρόνια…
ΦΑΝΑΤΙΚΟΙ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ
"...Δεν νοιαζόμαστε για εμάς σ' αυτήν την αβεβαιότητα της αυγής , που το τσουχτερό κρύο παραλύει τα δάχτυλα, ώστε να εγκαταλείψουμε τον αγώνα ή να μετανιώσουμε. Νοιαζόμαστε, περισσότερο από ποτέ, να παραμείνουμε πιστοί σ' αυτό που υπήρξε το δίκαιο, και που συνεχίζει να παραμένει ακόμη.
Περί την 21ην Δεκεμβρίου εκάστου έτους ζούμε την μεγαλύτερη νύκτα του χρόνου. Ζούμε την στιγμήν της "ΣΤΆΣΕΩΣ" και της τροπής του Ηλίου. Του Φωτοδότη Πατέρα της Λευκής Ράτσας, του Ζωοδότη Πατέρα των Ελλήνων, που λατρεύτηκε με πάθος μέσα στους αιώνες πότε σαν Απόλλωνας Μουσηγέτης, Αλεξίκακος και Εκδικητής και πότε σαν Άη-Γιώργης Τροπαιοφόρος και Δρακοκτόνος προστάτης του Πεζικού μας, κεντημένος με χρυσή κλωστή πάνω στις Τιμημένες Σημαίες των Συνταγμάτων Πεζικού, του Αιματοβαμμένου Πεζικού του Δοξασμένου Στρατού μας. Χειμερινό Ηλιοστάσιο, η ημέρα του Ανίκητου Ηλίου, ο Σωτήρας του κόσμου γεννιέται την στιγμή ακριβώς που στον σκοτεινό ορίζοντα εμφανίζεται το σημείο της Παρθένου.
Χειμερινό Ηλιοστάσιο, ο Σωτήρας του κόσμου, ο Αιώνιος Ήρωας γεννιέται. Το Φώς νικά το σκοτάδι, η ελπίδα ξαναγεννιέται στις καρδιές των ανθρώπων και μία νέα μάχη αρχίζει. Όλα αυτά αποκτούν στις ημέρες μας μια ιδιαίτερη σημασία. Αποκτά η ελπίδα του ήλιου, η ελπίδα της νίκης του φωτός κατά του σκότους μία ιδιαίτερη σημασία μέσα στην απόλυτα σκοτεινή εποχή μας. Στην εποχή μας, όπου ήρωες πια δεν υπάρχουν, όπου κάποιοι γκρίζοι και θλιβεροί τύποι, διακινώντας άχρηστα χαρτιά, που το μοναδικό τους αντίκρισμα είναι η χολή και το μίσος, εξουσιάζουν τους λαούς μας, σκυλεύουν τα ιδανικά μας, λεηλατούν τις ψυχές μας, ευτελίζουν τον πολιτισμό μας, βεβηλώνουν κάθε τι Ιερό και Άγιο αυτού του αιματοβαμμένου τόπου.
Ο τροχός του Ηλίου αρχίζει και πάλι να γυρνά φέρνοντας τον άνθρωπο πιο κοντά στη ζωή, παρά στον θάνατο. Το κακό εξορκίζεται και οι δαιμονικές μορφές απομακρύνονται μακριά από την οργή της ιεράς πυρράς, που καίει στην Εστία κάθε τιμημένης οικίας σε όλην την διάρκεια των Αγίων αυτών ημερών.
Γιορτάζουμε την ημέρα του Ανίκητου Ηλίου, γιορτάζουμε την νίκη του Φωτός κατά του σκότους και αν όλα γύρω μας φαντάζουν σκοτεινά, μια φλόγα καίει στις καρδιές μας και είναι αυτή η φλόγα η μοναδική ελπίδα για το "Αύριο", που έρχεται. Κάποτε θα επιστρέψουμε, θα επιστρέψουμε και η Γη θα τρέμει! "Εμπρός, πάντα εμπρός, μιας Νέας Δόξας ανατέλλει ο καιρός".
The spiritual sub-plane of the Earth Mother is contacted at the Winter Solstice. This contact brings through the highest levels from which the Earth first drew her forces. They include the Logoidal powers which operate at Christmas and the great Pan force which operates at the Winter Solstice. The nativity of Mithra as well as of Jesus.
And with the passing of the Winter Solstice comes the great Cleansing or Water tide. The contact of the Water tide acts upon the emotional body of each one of us. Its action tends to eliminate all those things which prevent the intensity of the feelings, for the action of water may bring about a much wider, broader, comprehensive range of feeling, so that we may learn in time to feel with a blade of grass, with an angel, or with any of God's creatures. Anything that comes between ourselves and the way of personal destiny or service may be swept away by the Water Tide. And because it brings about a gradual expansion of feeling, a broadening of the range of sympathy, it has tended to become associated with emotional discomfort and pain, hence its former alternative title of the Tide of Destruction. It is in fact more a spring cleaning of the soul for the new life to come in at the Vernal Equinox, when a new cycle of life in the initiate's year can be started.
The half point is Oimelc, loosening of winter's grip, new lambs born, ewes in milk, the Feast of Brigit or St. Bride. A popular game played on a chequered board saw an old witch armed with a dragon and a lion doing battle with a fair maiden armed with a lamb and a hail storm, representatives of the Cailleach or Hag of Winter and Brigit the Spring Maiden, for which reason she was later credited with being foster mother of the Christ child. This time also marks the feast of the Purification of Blessed Virgin Mary or her Presentation at the Temple, which took the place of a very ancient Festival of Isis, when little boats bearing candles were set forth upon the waters.
In the Christian year the close of this Tide coincides with the period of Lent, a time of introspection, spiritual preparation, fasting and repentance. The element of renewal is also marked by the Feast of St Matthias on 24th February, who was the disciple elected to replace Judas amongst the twelve. All these teachings have application within the human soul, within ourselves, and so at this time we look to abandon all in which we have fallen short in the past and to take on the new as we seek to enter upon another new year in the cycle of the Elemental Tides.
As one of the inner plane adepti responsible for this teaching recorded: "We who are the Adepts of the Elements and know their actions and work with them, hope and strive to bring you all to a greater realisation and awareness of the action of the forces. So that by co-operating with them you can rejoice and be glad, even in the very midst of conflict and pain. It is a very necessary part of the Aquarian plan. It is not enough that you should accept the actions of the various phases, but you should be able to accept them with gladness and not sorrow. There is a very great deal of difference between acceptance with joy that comes of understanding and the ability to get behind the action, and the one who accepts in ignorance and is swept along blindly by the currents of the forces."
Roman Saturnalia: Few cultures knew how to party like the Romans. Saturnalia was a festival of general merrymaking and debauchery held around the time of the winter solstice. This week-long party was held in honor of the god Saturn, and involved sacrifices, gift-giving, special privileges for slaves, and a lot of feasting. Although this holiday was partly about giving presents, more importantly, it was to honor an agricultural god.
Winter festivals were also common in Greece and Rome, as well as in the British Isles. When a new religion called Christianity popped up, the new hierarchy had trouble converting the Pagans, and as such, folks didn't want to give up their old holidays. Christian churches were built on old Pagan worship sites, and Pagan symbols were incorporated into the symbolism of Christianity. Within a few centuries, the Christians had everyone worshipping a new holiday celebrated on December 25.
In some traditions of Wicca and Paganism, the Yule celebration comes from the Celtic legend of the battle between the young Oak King and the Holly King. The Oak King, representing the light of the new year, tries each year to usurp the old Holly King, who is the symbol of darkness. Re-enactment of the battle is popular in some Wiccan rituals.
Hanukkah (Hanukah / Hanuka / Chanukah) is a festival of lights that is symbolized by the candelabrum known as a menorah. Hanukkah celebrates a lighting miracle when one night's worth of oil lit candles for 8 days. Special foods and gift-giving are also a part of Hanukkah.
zSB(3,3)
The Jewish holiday of Hanukkah is celebrated for eight days beginning with the 25th day of the Jewish month of Kislev.
Mithras was an Iranian Zoroastrian god who was popular with Roman soldiers. Mithras was created by the chief deity, Ahura-Mazda, to save the world. The day of the virgin birth of Mithras was December 25 (the solstice) it was also referred to as Dies Natalis Solis Invicti, which means the birthday of the unconquered sun.
The festival of Makar Sankrant traditionally coincides with the beginning of the Sun's northward journey (the UTTARAYAN) when it enters the sign of Makar (the CAPRICORN). It falls on the 14th of January every year according to the Solar Calendar. This day has a very special significance because the day and night on Makar Sankrant are of exactly of equal hours. This day is celebrated as a festival right from the times of the Aryans and is looked upon as the most auspicious day by the Hindus.
The evidence of this festival being lucky is found in our great epic Mahabharat wherein it is told that the great warrior-hero, Bhishma Pitamaha even after being wounded and lying on the bed of arrows, lingered on till Uttarayan set in, to breathe his last. It is believed that the person who dies on this auspicious day of Sankrant escapes the cycle of birth and re-birth and that his soul mingles with the Almighty.
This festival is celebrated differently in different parts of the country yet the use of til that is sesame is found everywhere. Til or sesame seed contain lot of oil and they therefore have a quality of softness in them. Therefore, firstly the use of til in sweets is good for health and secondly being soft their exchange means exchange of love and tender feelings.
In Maharashtra on the Sankranti day people exchange multi-coloured tilguds made from til (sesame seeds) and sugar and til-laddus made from til and jaggery. Til-polis are offered for lunch and these are specialities of Maharashtra. Maharashtrian women are proud of their excellence in preparing these delicacies. While exchanging tilguls as tokens of goodwill people greet each other saying - "til-gul ghya, god god bola" meaning "accept these tilguls and speak sweet words". The under-lying thought in the exchange of tilguls is to forget the past ill-feelings and hostilities and resolve to speak sweetly and remain friends. This is a special day for the women in Maharashtra when married women are invited for a get-together called "Haldi-Kumkoo" and given gifts of any utensil, which the woman of the house purchases on that day.
In Gujarat Sankrant is observed more or less in the same manner as in Maharashtra but with a difference that in Gujarat there is a custom of giving gifts to relatives. The elders in the family give gifts to the younger members of the family. The Gujarati Pundits on this auspicious day grant scholarships to students for higher studies in astrology and philosophy. This festival thus help the maintenance of social relationships within the family, caste and community.
In Punjab where December and January are the coldest months of the year, huge bonfires are lit on the eve of Sankrant and which is celebrated as "LOHARI". Sweets, sugarcane and rice are thrown in the bonfires, around which friends and relatives gather together. The following day, which is Sankrant is celebrated as MAGHI. The Punjabi's dance their famous Bhangra dance till they get exhausted. Then they sit down and eat the samptions food that is specially prepared for the occasion.
In Bundelkhand and Madhya Pradesh this festival of Sankrant is known by the name "SUKARAT" or "SAKARAT" and is celebrated with great pomp merriment accompanied by lot of sweets.
In South Sankrant is known by the name of "PONGAL", which takes its name from the surging of rice boiled in a pot of milk, and this festival has more significance than even Diwali. It is very popular particularly amongst farmers. Rice and pulses cooked together in ghee and milk is offered to the family deity after the ritual worship. In essence in the South this Sankrant is a "Puja" (worship) for the Sun God.
In Uttar Pradesh, Sankrant is called "KICHERI". Having bath on this day is regarded as most important. A mass of humanity can be seen bathing in the Sangam at Prayagraj where the rivers Ganga, Jamuna and Saraswathi flow together. At the confluence of these holy rivers every year Kumbh Mela is held for full one month.
In Bengal every year a Mela is held at Ganga Sagar where the river Ganga is believed to have dived into the nether region and vivified the ashes of the sixty thousand ancestors of King Bhagirath. This mela is attended by a large number of pilgrims from East India.
The tribals in our country start their New Year from the day of Sankrant by lighting bonfires, dancing and eating their particular dishes sitting together. The Bhuya tribals of Orissa have their Maghyatra in which small home-made articles are put for sale.
There is also a fair in the Western Ghats at a place called Shabari Mala, where the temple of the Community Goddess is decorated with dazzling lights. The Goddess is worshipped by touchables and un-touchables both and the "bhog" to the Goddess is cooked in the touchables and un-touchables both. These tribals participate in the Mela and enjoy all together as if they belong to one single family. May be therefore, the experts pine that this festival of Makar Sankrant comes to us from those olden times when the caste system did not exist in India as it emphasises or communal harmony.
Thus we see that this festival occupies a significant place in the cultural history of our country and symbolises the victory of ORDER over CHAOS and of Love over Hate.
OI ΑΘΕΟΙ, ΟΙ ΑΓΝΩΣΤΙΚΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΝΩΣΤΙΚΟΙ.by Frank R. Zindlergraphics
Even though the solstices and equinoxes do not mark the motions of a god travelling across the heavens, they do mark the progress of the space-ship we call Earth in its passage through the void. They note the natural pulse of life as it has been evolved, sustained, and carried along the same celestial path for time out of mind. As we pass these four milestones on our annual journey about the life-sustaining fusion-fires of the sun - the only star known that heats the blood of self-conscious beings - we reflect upon our astronomical uniqueness. We appear to be alone, in a universe devoid of plan or purpose. There is no cosmic intelligence that counts how many rides we complete on the merry-go-round whose axle is the sun. Only we can do the counting.We only have each other. For this reason, it is the custom for many as they mark the passage of the solstices and equinoxes to pause for celebration: to celebrate and cherish their fellow travelers, to celebrate the wondrous fact that they are part of the human species - the only species known that can understand and appreciate the implausibility of its own existence.
"A journey of a thousand miles must begin with a single step." -- Lao Tzu
Copyright © Demetrios the Traveler
No comments:
Post a Comment